Georges Braque. French 1900-2000. From Galleria degli Uffizi, Francesco Mazzola, called Parmigianino, Madonna with the Long Neck (1534-1540), Oil on wood panel, 216 × 132 cm.
Sprawdzamy pogodę dla Ciebie...Jan Muller| 18:00(Wikimedia Commons - Uznanie Autorstwa CC BY)Girolamo Francesco Maria Mazzola zwany Parmigianino (Parmeńczyk, z racji rodzinnego miasta), był manierystą używającym często przerysowanych, wyolbrzymionych elementów (np. zbyt długa szyja) do pokazania piękna. Także absolutnym perfekcjonistą. Gdy zlecono mu obraz Matki Boskiej i Jezusa dla jednej z kaplic w mieście, tak długo nad nim pracował, że zmarł na gorączkę nim go tak, takie 'magi' to może do zupy. W tradycji polskiej to jest Pokłon Trzech Króli, zwany rzadziej Adoracją lub Pokłonem Magów. Wypisywanie takich głupot powinno być karane, bo jest szkodliwe społecznie! Nie daj Bóg, jeszcze ktoś uwierzy...Nic specjalnego. Ja takie malunki wykonuję w mgnieniu - najpopularniejsze samochodami można jeździć wieki. Są stare, ale pancerneLata 90. To złota era motoryzacji, która przyniosła nam auta o ponadprzeciętnej trwałości. Niektóre z nich jeżdżą do dziś i wcale nie wybierają się na emeryturę. Są proste, tanie i wytrzymałe, a w odpowiednich rękach przetrwają do końca świata – poznajcie pięć naszych wyposażenie aut w Polsce. Nowe przepisy od lipcaKierowcy jeszcze nie otrząsnęli się po wprowadzeniu nowego taryfikatora mandatów, a już niebawem czekają ich kolejne zmiany. Obowiązkowe wyposażenie aut, zwiększone kary za recydywę, zmiany w przeglądach, a także mandatach i punktach karnych to tylko niektóre z je chwalą i chętnie kupują. Silniki są nie do zdarcia, ale łatwo się pomylićChociaż wielu osobom elektryfikacja samochodów jest nie w smak, hybrydy szybko zyskują na popularności. Upodobali je sobie nie tylko zwykli kierowcy, ale także taksówkarze, podkreślając ich niezawodność oraz oszczędne napędy. Trzeba jednak pamiętać, że nie każdy samochód z napisem "Hybrid" kryje te same rozwiązania. Obecnie rozróżnia się kilka rodzajów hybryd, które znacząco się między sobą aut, które trudno sprzedać. Kupisz i będziesz mieć problemJeśli masz popularny samochód, to nie powinieneś mieć problemu ze sprzedaniem go. W końcu dużo osób będzie takiego szukało. Jednak wystarczy mieć auto, którego nazwę mało kto zna i już nie będzie tak łatwo. Drugą kwestią są stereotypy. Jeśli marka ma kiepską opinię, to nawet sprzedając jej najbardziej udany model, będzie się nim interesowało mniej osób niż słabszymi konstrukcjami bardziej uznanych Polski 2020 w niecodziennej roli. Zobacz galerię zdjęćNietypową niespodziankę z okazji tegorocznego Dnia Kobiet przygotowała Śląska policja. Na jej stronie internetowej pojawiła się galeria z sesji zdjęciowej z Miss Polski 2020. Anna-Maria Jaromin zmierzyła się z testem sprawności fizycznej. Najpiękniejsza Polka zachęcała w ten sposób kobiety do wstąpienia w szeregi policji.
Professor David Ekserdjian gives his fifth Slade Lecture on Parmigianino’s drawings for the Madonna of the Long Neck. David Ekserdjian is the Slade Professor 2017-18 and he presented a series of lectures titled 'From Drawing to Painting in the Italian Renaissance'.
Z Wikipedii Autoportret w wypukłym zwierciadle ( olej na desce; średnica 24,4 cm; Kunsthistorisches Museum, Wiedeń Parmigianino - (właśc.: Girolamo Francesco Maria Mazzola) urodzony 11 stycznia 1503, zmarł 24 sierpnia 1540 włoski malarz i grafik manierystyczny. Jego przydomek artystyczny pochodzi od miejsca urodzenia (Parma). Charakterystyczne dla jego malarstwa wydłużenie postaci, wyszukany wdzięk i odrzucenie postulatów realizmu stały się cechami typowymi dla wielu malarzy doby manieryzmu. Spis treści 1 Młodość 2 Podróż do Rzymu 3 W Bolonii i Parmie 4 Zobacz też [edytuj] Młodość Parmigianino przyszedł na świat jako ósme dziecko malarza Filippo Mozoli. Kiedy ojciec osierocił go w dwa lata po narodzinach, wychowaniem jego oraz rodzeństwa zajęli się wujowie, Michele i Pier Ilariomi którzy, jak twierdzi Giorgio Vasari, byli średnio utalentowanymi malarzami. We wczesnych latach Parmigianino tworzył głównie zamówienia kościelne – freski i tempery, niekiedy kończąc dzieła rozpoczęte przez swych wujów. Te pierwsze prace, jak freski w dwóch kaplicach kościoła Św. Jana Ewangelisty w Parmie, powstawały pod silnym wpływem Correggia, którego malarz znał osobiście. Najbardziej znaną pracą wczesnego okresu stał się Autoportret w wypukłym zwierciadle, o którym Vasari pisał iż wygląda tak pięknie, że „zdaje się być raczej aniołem niż człowiekiem”. [edytuj] Podróż do Rzymu Mając 21 lat (1524 r.) Parmigianino przenosi się do Rzymu, zabierając ze sobą kilka swoich prac (w tym Autoportret w wypukłym zwierciadle) i licząc na mecenat papieża Klemensa VII. W Wiecznym Mieście zyskuje dużą popularność, a pod wpływem malarstwa Michała Anioła i Rafaela, jego obrazy nabierają miękkości i wdzięku - cech tak charakterystycznych dla dojrzałego stylu Parmigianina (widoczne w późniejszej Madonnie z długą szyją). W tym okresie powstaje Widzenie św. Hieronima (1526-27 r., olej na desce), obraz namalowany dla kościoła San Salvatore w Lauro. Dzieło cechuje stonowana, dość chłodna kolorystyka oraz specyficzne dla Parmigianina wydłużenie postaci. Po tragicznym złupieniu Rzymu przez wojska cesarskie w 1527 r. (Sacco di Roma) Parmigianino ucieka z miasta, podobnie jak wielu innych artystów. [edytuj] W Bolonii i Parmie Madonna z długą szyją(1535 r.); olej na desce; Galeria Uffizi, Florencja Po trzyletnim okresie przebywania w Bolonii, Parmigianino w roku 1530 powraca do rodzinnej Parmy. Otrzymuje tam zamówienie na dwa obrazy, Św. Józefa i Św. Jana Chrzciciela, mające trafić do powstającego kościoła Santa Maria Della Steccata. W ciągu kolejnych czterech lat dzieła pozostają jednak nieukończone, a ich twórca za niedotrzymanie warunków umowy trafia w końcu na dwa miesiące do więzienia. Według Vasariego zaniedbywanie obowiązków wiązało się z pogłębiającą się u Parmigianina fascynacją wiedzą tajemną oraz studiowaniem alchemii. Malarz z roku na rok stawał się coraz bardziej kapryśny, melancholijny i ekscentryczny. W tym okresie powstaje bez wątpienia najbardziej znane jego dzieło, Madonna z długą szyją (1535 r., olej na desce), namalowane dla kościoła Santa Maria de Serviti w Parmie. Skrajne wydłużenie postaci, wytworność gestów i zagadkowość niektórych symboli umieściły ten obraz wśród najbardziej rozpoznawalnych dzieł manieryzmu. Pormigianino umiera 24 sierpnia 1540 r. w Casalmaggiore w wieku 37 lat. Pochowano go „nago, krzyżem z drzewa cyprysowego na piersi”. [edytuj] Zobacz też manieryzm malarstwo włoskiego manieryzmu The painter Parmigianino, in his art piece, Madonna with the long neck, captures a fused narrative that comes from another art piece, “Vision of Saint Jerome”. The piece portrays the virgin Mary holding a young baby Christ. The piece is an oil painting that measures 7 by 4 feet, and was created between the years of 1534 through 1540.
Byłem dziś znów w Uffizi, które jest chyba najmniej przyjemnym do zwiedzania muzeum we Florencji, a to ze względu na wściekłe i ryczące tłumy. W dodatku, na swoje nieszczęście, stojąc w półkilometrowej kolejce do kas, przypomniałem sobie o pandemii świńskiej grypy. Zdecydowałem więc, że na wszelki wypadek będę unikał intensywnych kontaktów kropelkowych zarówno ze stojącymi przede mną laskami japońskimi jak z laskami amerykańskimi stojącymi za mną. Okazało się niestety, że w kolejce atmosfera była znacznie rzadsza niż w samym muzeum, więc skończyło się na wstrzymywaniu oddechu przez trzy godziny. Wpłynęło to raczej ujemnie na komfort zwiedzania i charakter doznań estetycznych, ale z drugiej strony, dzięki temu spędziłem więcej czasu w mniej okupowanych przez klientów McDonalda salach i miałem czas się przyjrzeć dziełom których nie trzeba zaliczyć obowiązkowo. Jednym z takich obrazów, choć też zwykle obecnym w przewodnikach, jest Matka Boska z Dzieciątkiem, aniołami i świętym Hieronimem (to ten od "Jak na świętego Hieronima jest śnieg albo go ni ma, to pod koniec listopada pada albo nie pada":) albo inaczej Madonna z długą szyją. Obraz jest jednym z 'najlepszych przykładów włoskiego manieryzmu' i namalowany został około 1535 roku przez Parmigianina. Piszę o tym nim bo w sumie najbardziej utkwił mi w pamięci z dzisiejszego zwiedzania. Jest w nim coś dziwnego, niepokojącego i śmiesznego. Rzuca się w oczy niebezpiecznie długa szyja Maryi, która była podobno atrybutem Matki Boskiej od średniowiecza (hymn maryjny Collum tuum ut colonna, Twoja szyja jak kolumna), a żeby było bardziej wiadomo o co chodzi to artysta walnął jeszcze prawdziwą kolumnę na drugim planie. Okropnie wyciągnięty jest też Jezus. Naruszając w ten sposób proporcje przedstawionych postaci Parmigianino radykalnie zrywał z zasadami renesansowymi. Dziś natomiast taką technikę stosuje się chyba głównie dla przedstawiania potworków w filmach science fiction czy fantasy ( Golum). Wreszcie, w prawdym dolnym rogu obrazu, na prawo od świętego Hieronima, widać stopę świętego Franciszka. Reszty ni ma bo artysta się rozmyślił.
Category: Madonna with the Long Neck by Parmigianino Из Викисклада, хранилища свободных медиафайлов Перейти к навигации Перейти к поиску Manieryzm (sztuka)Manieryzm – termin, jakim określa się zjawiska w sztuce europejskiej XVI wieku. Dyskusyjny pozostaje zarówno sam termin, jak i jego zakres oraz geneza zjawiska nim określanego. Najogólniej poprzez pojęcie to rozumie się styl, występujący w od ok. 1520 do końca XVI wieku i charakteryzujący się dążeniem do doskonałości formalnej i technicznej, a także wysubtelnieniem, wyrafinowaniem, wykwintnością i swobodą najpierw pojawił się we Włoszech ( Rzym , potem Florencja , Padwa ) i szybko rozpowszechnił się w Europie ( Francja – szkoła z Fontainebleau , Praga , Gdańsk , Toledo ). Nurt ten współistniał z różnymi tendencjami, czasami stojącymi na pograniczu z manieryzmem, takimi jak weneckie malarstwo kolorystyczne ( Tycjan , Veronese ), klasycyzm ( Andrea Palladio ), tenebryzm w (północnych Włoszech) i różne lokalne nurty w ramach renesansu (np. Peter Bruegel ). W Polsce manieryzm przyswoił się słabo[1].Spis treści1 Problem pojęcia, odbioru i cech2 Dzieje Wpływ kryzysu Zapowiedź manieryzmu: "Sąd Ostateczny" Narodziny i rozpowszechnienie3 Malarstwo4 Rzeźba5 Manieryzm w Polsce6 Przypisy7 Bibliografia Problem pojęcia, odbioru i cechNazwa manieryzm wywodzi się od włoskiego maniera, a to z kolei z łacińskiego manus (ręka) i pierwotnie oznaczała specyficzne cechy, styl twórczości jakiegoś artysty. W przeciwieństwie do dzisiejszego rozumienia maniery i manieryzacji jako zjawisk o zabarwieniu pejoratywnym, w XVI wieku maniera oznaczała pożądaną cechę czy wręcz zaletę. Słowo to zostało zapożyczone z literatury poświęconej ogładzie towarzyskiej, w której oznaczało dodatnią cechę bycia. W tym też kontekście przeszło do języka francuskiego, gdzie la manière otrzymało znaczenie zbliżone do savoir-vivre . Wraz z końcem XVI wieku nasilała się tendencja do kwestionowania maniery rozumianej jako stylizacja[2].Nazwa całego okresu pochodzi zatem od cechy (czyli maniery), którą wówczas uważano za pożądaną, a którą po upływie tego czasu uznano za najbardziej charakterystyczny przejaw minionej epoki. Pod tym pojęciem nasycenia manierą rozumiano zespół cech, takich jak brak brutalności i napięcia, obecność wysubtelnienia, wyrafinowania, pewnej "sztuczności", nienaturalnego piękna. Na wartość dzieła sztuki wpływały także, według ówczesnych koncepcji, komplikacje, jakie stawiał sobie artysta w celu ich przezwyciężenia. Ta wykwintna niedbałość i wdzięk w pokonywaniu trudności zyskała nazwę sprezzatura, użytą po raz pierwszy przez Baldassare Castiglione w dziele Il Cortegiano, 1528 (Dworzanin). Istotne było także zaskoczenie widza, zastosowanie nietypowych rozwiązań, iluzja i fantazja. Zerwano z wymogiem ścisłego przestrzegania klasycznych reguł, klasycznej harmonii i ładu na rzecz dążenia do skomplikowanych krytycy sztuki (od XVII do XIX wieku) sztukę tego okresu uznawali za zwyrodniałą i zepsutą. Dopiero badania prowadzone w ramach historii sztuki doprowadziły około 1920 roku do zrozumienia, że tak surowe potępienie nie było słuszne[2].Sam termin manieryzm po raz pierwszy został użyty przez Luigi Lanziego w 1792 roku[2]. Jego definicja do dziś sprawia kłopoty. Dzieje manieryzmu GenezaPodobnie jak problematyczna jest definicja pojęcia manieryzm, tak niejasna i szeroko dyskutowana jest kwestia genezy samego zjawiska. Przede wszystkim należy zauważyć, że zmiany stylu nie były gwałtowne, ale przebiegały stopniowo i wyrastały na dość złożonym podłożu. W wielu opracowaniach genezy dopatruje się w upadku intelektualnym i kulturalnym, wywołanym przez burzliwe czasy pierwszej połowy XVI wieku. Manieryzm widzi się zatem jako odbicie zachodzących przemian i niepokoju. Inni badacze zauważają jednak, że także i w innych okresach i miejscach zachodziły podobne kryzysy, a mimo to nie wpływało to tak znacząco na twórczość artystyczną. Trudno jest też ich zdaniem stwierdzić, jak bieżące wydarzenia polityczne, ekonomiczne czy religijne mogły wpływać na styl w sztuce[3].Manieryzm swoimi korzeniami sięga do dojrzałego renesansu i wbrew powszechnym opiniom nie był reakcją czy buntem wobec niego. Było to raczej przedłużenie jego zdobyczy. Manieryzm bowiem z samej definicji to przesadne wydoskonalenie, z czego wniosek, że musiał wyrosnąć na gruncie wcześniejszego okresu, który tę doskonałość już osiągnął. Pewne zapowiedzi tego stylu obserwuje się od początku XVI wieku w dziełach choćby Michała Anioła , Rafaela czy Giorgione . Wpływ kryzysu intelektualnegoLata 20. i 30. XVI wieku przyniosły wydarzenia, które wstrząsnęły nie tylko Włochami , ale całym światem zachodniej kultury , przynosząc ludziom zwątpienie oraz utratę wiary w prawdziwość optymistycznej i harmonijnej wizji świata, w którą wierzyła epoka 1517 roku wraz z wystąpieniem Marcina Lutra nastąpił rozłam Kościoła łacińskiego, traktowanego dotąd jako strażnika jedynej, niepodzielnej Prawdy. W Europie wzbierała fala protestantyzmu , która wstrząsnęła autorytetem Papiestwa oraz europejskim światopoglądem. Średniowieczna w swym rodowodzie wizja jednej Europy spajanej więzami chrześcijaństwa, legła w gruzach. Z czasem wzrastająca popularność nowego wyznania pociągnęła za sobą niepokoje i wojny 1527 roku Wieczne Miasto Rzym zostaje w ciągu jednego dnia zdobyte przez katolicko-protestanckie wojska Cesarza Karola V ( Sacco di Roma ). Miasto, będące przez ostatnie 3 dekady siedzibą największych renesansowych mistrzów, zostaje spalone i wystawione na żer tysięcy spragnionych łupów żołnierzy. Plądrowanie trwa do lutego 1528 r. Płoną księgi, kościoły i meble, a głowami świętych protestanccy landsknechci grają na ulicach w piłkę. Świat Zachodu odebrał to wydarzenie ze zgrozą, widząc w nim kres epoki humanizmu . Po zniszczeniu Rzymu wielu artystów wyjechało z miasta, by już nigdy nie manieryzmu związane jest również z kryzysem wartości i ideałów, w jakie wierzyli artyści epoki renesansu. Po mistrzowskich dokonaniach wielkich twórców przełomu XV i XVI wieku, artystów ogarnęło przygnębienie z powodu braku wiary w możliwość dalszego tworzenia; panowało przeświadczenie, że po osiągnięciu renesansowej doskonałości możliwy jest już tylko spadek. Do powstania takiej postawy przyczyniło się między innymi dzieło Giorgio Vasariego (1511-1574) Żywoty najznakomitszych malarzy, rzeźbiarzy i architektów , w którym autor dowodzi, iż sztuka renesansu – zapoczątkowana przez Giotta i rozwinięta przez Leonarda da Vinci – znalazła swoją pełnię, a zarazem i kres w twórczości Michała Anioła . Ten brak wiary w siły twórcze człowieka najpełniej chyba wyraża dzieło, uznane przez niektórych za emblemat epoki manieryzmu – Melancholia I Albrechta Dürera . Artyści utracili też wiarę w sztukę jako narzędzie umożliwiające poznanie świata i odwzorowywanie rzeczywistości; renesansowy optymizm i radość tworzenia zastąpione zostały przez niepokój i manieryzmu wyrastająca z tak pesymistycznego światopoglądu, zamiast renesansowej harmonii i ładu wprowadziła dramatyzm i chaos. W miejsce jasnych i czytelnych kompozycji renesansowych manieryzm zastosował ekspresyjne, dynamiczne i skłębione układy postaci. Malarstwo oraz architekturę tego okresu cechowało horror vacui , lęk przed pustką. Zapowiedź manieryzmu: "Sąd Ostateczny"Michał Anioł, Sąd Ostateczny, fresk na ścianie ołtarzowej Kaplicy Sykstyńskiej (1534-1541)Pewne symptomy manieryzmu można odnaleźć w późnych dziełach Michała Anioła. Po powrocie do Rzymu w 1534 r. dzieła artysty stają się coraz bardziej niespokojne, dramatyczne, tchnące niepokojem. Obrazem noszącym wiele cech manierystycznych jest w szczególności Sąd Ostateczny (1534-1541), olbrzymi fresk na ścianie ołtarzowej Kaplicy Sykstyńskiej . W 24 lata od ukończenia monumentalnych malowideł na jej sklepieniu , Michał Anioł powrócił by samotnie, bez pomocy uczniów, stworzyć gigantycznych rozmiarów (13,7 x 17,2 m) wizję totalnej zagłady. W tym patetycznym dziele renesansowy spokój, wyważenie i harmonia są praktycznie przedstawia chaotyczny rój wijących się ciał przerażonych ludzi. W centralnej części artysta umieścił surową postać Chrystusa, przedstawionego niczym muskularny hellenistyczny posąg, bezwzględnie strącającego w otchłań grzeszników. U jego boku widnieje skulona Maryja; zrezygnowała ze wstawiennictwa u swego Syna, z boleścią odwracając twarz od obrazu cierpienia. Niemal całą powierzchnię fresku wypełniają nagie ciała – z prawej strony opadają potępieni, z lewej powoli wznoszą się ku niebu zbawieni. Pesymistyczny wyraz dzieła dopełnia fakt, że zwisająca bezwładnie z ręki św. Bartłomieja ludzka skóra to autoportret samego Michała przeciwieństwie do większości dzieł renesansowych w Sądzie Ostatecznym brak perspektywy zbieżnej. Charakterystyczny jest również zdumiewający natłok postaci oraz ich dynamizm. Wszystkie te cechy odnaleźć można później w licznych obrazach twórców manierystycznych. Narodziny i rozpowszechnienieGiorgio Vasari, Perseusz i Andromeda, 1570El Greco, Widok Toledo (1596-1600)Po śmierci Rafaela i wyjeździe Michała Anioła do Florencji w Rzymie prymat artystyczny zdobyła grupa młodych artystów, w których dziełach około 1520 pojawiło się po raz pierwszy to, co obejmowane jest dziś pojęciem manieryzmu. Należeli do nich Polidoro da Caravaggio, Perino del Vaga, Parmigianino , Fiorentino Rosso. Dzięki podróżom tych artystów, spowodowanym między innymi zarazą z 1522 roku, niesprzyjającym sztuce pontyfikatem Hadriana VI i złupieniem Rzymu w 1527, jeszcze w latach 20. XVI wieku Perino del Vaga nowy styl zaszczepił we Florencji, Giulio Romano w Mantui , Polidoro da Caravaggio w Neapolu, a Rosso w środkowych Włoszech, Wenecji i od 1530 we Francji. Na rozpowszechnienie manieryzmu wpływała także współpraca artystów z rytownikami oraz masowa produkcja kopii rzeźb. W efekcie ten włoski styl przeniósł się poza granice kraju i doczekał się miejscowych adaptacji. We Francji panował od lat 40. XVI wieku, czyli działalności Jeana Goujona . Współtworzyli go także Philibert Delorme , Germain Pilon i Jacques du Cerceau starszy. W Niderlandach manieryzm pojawił się około 1580 w Haarlemie , zwłaszcza w dorobku Hendricka Goltziusa. W Anglii manieryzm był reprezentowany przez niewielką ilość dzieł. W Niemczech ważne ośrodki powstały w Augsburgu i Monachium ; do czołowych artystów należeli Hubert Gerhard czy Adriaen de Vries . Twórczość El Greca , choć ze względu na swoje formy jest powszechnie zaliczana do tego nurtu, w swoim dążeniu do ekspresji i gwałtowności stoi na pograniczu tego Włoszech styl manierystyczny rozwijali malarze: Agnolo Bronzino , Giorgio Vasari , Taddeo Zuccaro, Frederico Zuccaro i rzeźbiarze: Giambologna i Benvenuto Cellini .W końcu XVI wieku manieryzm zaczął być wypierany przez wczesny barok . Przybierająca na sile kontrreformacja potrzebowała stylu mniej sztucznego i wyrafinowanego, który byłby zdolny przekazać patos i dramatyzm oraz bardziej oddziaływać na uczucia niż intelekt. MalarstwoWśród ważniejszych cech specyficznych dla malarstwa manieryzmu, można wymienić brak realistycznego naśladowania natury, stosowanie wydłużonych proporcji ludzkiego ciała, rezygnacja z perspektywy zbieżnej lub przeciwnie – ekstremalne jej akcentowanie w nadnaturalnie długich sceneriach. Dzieła posiadały często alegoryczną wymowę z nagromadzeniem skomplikowanej z czytelnych i jasnych renesansowych kanonów kompozycyjnych, stosowano duże nagromadzenie postaci, sprawiające wrażenie natłoku. Koloryt często był malarze manieryzmu: Agnolo Bronzino (1503-1572) – portrecista nadworny rodu Medyceuszów, którego obrazy stały się szybko wzorcem dla malarstwa portretowego XVI-wiecznej Europy. Parmigianino (1503-1540) – Miękki styl Parmigianina wywodzi się z malarstwa Rafaela. Najbardziej znanym jego obrazem jest "Madonna z długą szyją" (1535 r.). Dzieło ukazuje Maryję o nienaturalnie wydłużonej postaci, trzymającą Dzieciątko sprawiające wrażenie martwego. Zagadkowa kolumnada w tle, nieproporcjonalnie mała postać Św. Hieronima, nienaturalnie stłoczone postacie aniołów z lewej strony oraz kompozycja przekątniowa obrazu dopełniają manierystycznego wyrazu dzieła. Tintoretto (1518-1594) – wenecki artysta, który pragnął połączyć "rysunek Michała Anioła i koloryzm Tycjana", o czym informował napis umieszczony w jego pracowni. Najbardziej znane dzieło to Ostatnia Wieczerza (1592-1594), obraz zdumiewający śmiałą skośna kompozycją, zdecydowanym światłocieniem oraz stonowaną paletą kolorów. El Greco (1541-1614) – pochodzący z Krety, a tworzący w Hiszpanii artysta, którego malarstwo cechuje niezwykła kolorystyka. El Greco podzielał średniowieczny pogląd o boskiej naturze światła (znał i posiadał teksty filozofów i ojców Kościoła), co w jego obrazach przyjęło formę "malowania światłem". Na płótnach El Greca kontur niemal zanika, a obraz staje się grą plam barwnych, często zestawionych w szokujący sposób. RzeźbaGiambologna, Herkules i Nessos, 1599Rzeźba podlegała analogicznym zabiegom stylistycznym jak malarstwo. Podobnie jak w architekturze, wczesne przejawy manieryzmu dostrzec można w rzeźbach Michała Anioła , przede wszystkim w gwałtownie skręconych figurach Nocy i Dnia z grobowca Guliana de Medici we Florencji .W pełni wykształcony manieryzm reprezentują prace Benvenuta Celliniego ( 1500 - 1571 ), florenckiego złotnika i rzeźbiarza. Jest autorem Perseusza z głową Meduzy ( 1557 ), który trzymając odciętą, ociekającą krwią głowę Meduzy, depcze jej nienaturalnie wygięte ciało. Słynnym dziełem Celliniego jest Złota solniczka ( 1540 - 1543 ) dla króla Francji Franciszka I Walezego , ozdobna figurą Neptuna i personifikacją Ziemi oraz alegoriami czterech pór wirtuozem manierystycznych form był Giovanni da Bologna (Giambologna) ( 1529 - 1608 ). Podejmował tematy historyczne i alegoryczne (Zwycięstwo Cnoty nad Występkiem). W dynamicznych rzeźbach poszukiwał nowych, niezwykłych rozwiązań kompozycyjnych, w których widać tendencje do niepokojenia widza. Szczególnie uznanie zdobyło Porwanie Sabinek ( 1582 ). Wykorzystując schemat ruchu spiralnego, artysta w sposób niezwykle kunsztowny, złączył trzy postacie w taki sposób, że żaden widok rzeźby nie zaspokaja w pełni ciekawości oglądającego. Każdy punkt widzenia ukazuje tylko jakąś część przedstawionych figur, zmuszając widza do obejścia rzeźby, do ruchu. Manieryzm w PolsceManierystyczne kamienice braci Przybyłów w Kazimierzu Dolnym: pod św. Mikołajem i pod św. KrzysztofemWielka Zbrojownia w GdańskuSztuka manieryzmu trafiła w Rzeczypospolitej Szlacheckiej na podatny grunt kultury sarmackiej . Polska szlachta traktowała wówczas sztukę instrumentalnie, widząc w niej głównie źródło dekoracji i dodawania splendoru swym siedzibom. Sztuka manieryzmu odpowiadała tym potrzebom. W połączeniu z wielkimi magnackimi fortunami, jakie pod koniec XVI w. powstawały w Polsce, sztuka manieryzmu miała zapewnione idealne warunki był w Polsce stylem importowanym głównie przez artystów włoskich ( Santi Gucci , Wawrzyniec Senes , Bernardo Morando ), oraz niderlandzkich ( Antoni van Opberghen ). Jego najsilniejszy rozwój przypada na koniec XVI i pierwszą połowę XVII Słownik terminologiczny sztuk pięknych, Warszawa 2006, s. 247-248.↑ 2,0 2,1 2,2 J. Shearman, Manieryzm, Warszawa 1970, s. 14-19.↑ J. Shearman, Manieryzm, Warszawa 1970, s. 45-53. BibliografiaBiałostocki J., Sztuka cenniejsza niż złoto, Warszawa: PWN, sztuki świata, Warszawa: Muza 2000, t. 4 Odrodzenie, P., Historia sztuki europejskiej, Warszawa 1973, t. K., Dzieje sztuki w zarysie, Warszawa: Arkady, 1977, t. 2 (XV-XVIII w.).Shearman J., Manieryzm, Warszawa Świata, Warszawa: Arkady, 1991, t. 6. Inne hasła zawierające informacje o "Manieryzm (sztuka)": Inne lekcje zawierające informacje o "Manieryzm (sztuka)":

Madonna z długą szyją (1535 r.); olej na desce; Galeria Uffizi, Florencja Po trzyletnim okresie przebywania w Bolonii , Parmigianino w roku 1530 powrócił do rodzinnej Parmy. Otrzymał tam zamówienie na dwa obrazy, Św.

Parmigianino – Madonna z długą szyją1534-40, Galeria Uffizi, olej na drewnieObraz ”Madonna z długą szyją“ został zamówiony w 1534 roku malarzowi Francesco Mazzola o przydomku Parmigianino do kaplicy kościoła Santa Maria dei Servi w Parmie. Obraz nie został zakończony i znaleziono go w warsztacie artysty w 1540 roku po jego śmierci. Pod koniec 17 tego wieku dzieło zostało zakupione przez Wielkiego Księcia Ferdinando de Medici i tak trafiło do to jeden z najbardziej tajemniczych obrazów stylu manierystycznego, czyli nurtu, który pojawił się w latach dwudziestych szesnastego wieku. Charakteryzował się on naśladowaniem “maniery“ genialnych artystów takich jak Michał Anioł, Leonardo da Vinci i Rafaello, ale jednocześnie rezygnując z ogólnie przyjętych w renesansie reguł. Mówimy tutaj o braku przestrzegania zrównoważonej kompozycji, rezygnacji z perspektywy linearnej, z naturalnych kolorów, z anatomii i z naturalnej ekspresji. Artyści manierystyczni tacy jak Pontormo i Rosso Fiorentino, którzy kształcili się i pracowali we Florencji, używali jaskrawych kolorów, rozmywali kontury postaci, tworzyli dziwne kompozycje. Ich obrazy wiązały się również z wyrafinowaną symboliką kilka słów o tym przepięknym obrazie Parmigianino, o jego symbolice, odniesieniach i o manieryzmie. Nawigacja wpisu
Esta es una reproducción fotográfica fiel de una obra de arte bidimensional de dominio público. La obra de arte misma se halla en el dominio público por el motivo siguiente: Este material está en dominio público en los demás países donde el derecho de autor se extiende por 100 años (o menos) tras la muerte del autor.
File: Parmigianino, madonna col bambino e santi, 1529, da s. margherita 04,1.jpg. From Wikimedia Commons, the free media repository. Jump to navigation Jump to search Parmigianino – Madonna z długą szyją, Autoportret w wypukłym lustrze, El Greco – Pogrzeb hrabiego Orgaza, Obnażenie z szat, Zwiastowanie, Zesłanie Ducha Świętego, Widok Toledo, Zmartwychwstanie, Laokoon, Language Label Description Also known as; English: Madonna and Child with Saints. painting by Parmigianino 1Rxq3w.
  • u1rqere43e.pages.dev/13
  • u1rqere43e.pages.dev/58
  • u1rqere43e.pages.dev/86
  • u1rqere43e.pages.dev/21
  • u1rqere43e.pages.dev/61
  • u1rqere43e.pages.dev/49
  • u1rqere43e.pages.dev/3
  • u1rqere43e.pages.dev/83

    • parmigianino madonna z długą szyją